Up The Hammers Festival V. 5-6 Mαρτίου 2010 , Αn Club, Αθήνα.

Πέρασαν και φέτος οι δύο μέρες τις οποίες κάθε χρόνο περιμένουμε με περισσή ανυπομονησία. Στο Up The Hammers V αναφέρομαι βέβαια, ένα festival υπόδειγμα για τα δεδομένα της μικρής μας χώρας. Πριν περάσω αναλυτικά στο report θα ήθελα να εκφράσω την ευχαρίστηση μου που φέτος είδα πολλές περισσότερες πιτσιρικόφατσες από ότι τις άλλες χρονιές. Εξαιρετική είδηση, άντε να ξεφύγουν λίγο από τα mainstream και τα πιθηκοειδή οι νεολαίοι μας :)
Πάμε λοιπόν...





5 Μαρτίου 2010
Έφτασα στο χώρο του festival αρκετά νωρίς. Δεν ξανακάνω λάθη του παρελθόντος, ολόκληρο ταξίδι έκανα και θα δω όλες τις μπάντες! Μετά τα καθιερωμένα ψώνια πήρα θέση και στη σκηνή βγαίνουν οι...





Convixion

Οι "δικοί" μας speed-ο-thrash-ο μεταλλάδες Convixion έδωσαν ένα εξαιρετικό show. Πολλοί δυνατοί στη σκηνή, γεμάτοι όρεξη και φρεσκάδα εκτελούσαν άψογα τα κομμάτια τους και το κοινό ανταποκρινόταν άμεσα. Διασκεύασαν και το "Violence and Force" των Exciter, κερασάκι σε μια πολύ καλή εμφάνιση. Το Up The Hammers είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς...


Arryan Path

Τη σκυτάλη πήρε μια πολύ αγαπημένη μπάντα, οι Epic Metallers Arryan Path από την Κύπρο. Ήταν μάλιστα η πρώτη τους εμφάνιση εκτός του νησιού. Εξαπέλυσαν το επικό τους Μetal με ΑΨΟΓΟ και ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΤΑΤΟ τρόπο και μας άφησαν πλήρως ικανοποιημένους. Πως να μην είμαστε άλλωστε όταν ακούστηκαν κομμάτια όπως τα "Piri Reis", "Road to Macedonia" (πανικός!), "Minas Tirith" και "Molon Lave". Η διασκευή στο "Nessun Dorma" κατά την προσωπική μου άποψη ήταν μια μάλλον λάθος επιλογή αν και η εκτέλεση ήταν αρκετά ικανοποιητική. Ελπίζω να τους ξαναδώ ζωντανά πολύ σύντομα.


Mortician

Στη συνέχεια βγήκαν στη σκηνή οι Αυστριακοί Mortician. Ειλικρινά δεν ήξερα πολλά πράγματα για δαύτους αν και η απόδοσή τους ήταν εξαιρετική. Έκλεισαν με μια διασκευή στο "Breaking the Law" και το Ελληνικό κοινό φάνηκε να το διασκεδάζει. Άλλη μια όμορφη παρουσία στο festival. Εγώ έπαιρνα θέση μάχης δίπλα στο κάγκελο γιατί ακολουθούσαν οι...


Marauder

Δεν μπορώ να κρύψω πως οι Marauder αποτελούν την αγαπημένη μου εγχώρια μπάντα και το "1821" το αγαπημένο μου εγχώριο album. Ξέραμε ότι θα ακούγαμε ολόκληρο το "1821" (κλείνουν φέτος 10 χρόνια από την κυκλοφορία του) οπότε και περίμενα ανυπόμονα την έναρξη του show... όπερ και εγένετο πανικός! Ξεκινουν με το "The Greek Revolution Begins" και βρίσκομαι σε έκσταση. Όλο το album παρέλασε κομμάτι προς κομμάτι επάνω στη σκηνή του An Club και από κάτω... ΠΟΛΕΜΟΣ. Έχω δει τους Marauder live περίπου 10 φορές και πραγματικά είναι ίσως η πρώτη που οι αντιδράσεις του κοινού ήταν τόσο θερμές και έντονες. Μέχρι την ενδέκατη λοιπόν... Marauder σας ευχαριστούμε!


Praying Mantis

Οι γερόλυκοι Praying Mantis ήταν οι βασικοί εκπρόσωποι του NWOBHM στο φετινό festival. Οι παππούδες τα έδωσαν όλα και ξεσήκωσαν το κοινό. Δυστυχώς είδα μονάχα τη μισή εμφάνισή τους γιατί η Σοφία έφερε τα tshirt-promo του Metal Holocaust οπότε και τα φορέσαμε και κάναμε πασαρέλα στο club. Περαστικά μας :P


Wild Knight

Τους Wild Knight τους περιμέναμε πως και πως. Φήμες έλεγαν ότι θα ακούσουμε αρκετά κομμάτια των Running Wild. Δυστυχώς οι φήμες αυτές δεν επιβεβαιώθηκαν και ακούσαμε μόνο τα "Riding the Storm" και "Under Jolly Roger" στα οποία βέβαια επικράτησε ΚΟΛΑΣΗ. Κατά τα άλλα ακούσαμε κυρίως κομμάτια των X-Wild σε εξαιρετική απόδοση. Ο Frank Knight είχε απίστευτη ζωντάνια (αν και προς το τέλος στο "Wild Knight" φάνηκε κουρασμένος) ενώ ο Majk Moti ενέπνεε μια ηγετική αύρα με τη στακάτη κιθάρα του.


Savage Grace

Και φτάσαμε στους Headliners της πρώτης βραδιάς που δεν ήταν άλλοι από τους μοναδικούς Savage Grace. Ένα από τα όνειρά μου έγινε πραγματικότητα. Ο Christian Logue βγήκε στη σκηνή με μπαντάνα στο κεφάλι και μια λευκή πουκαμίσα και με το "Bound to Be Free" το πανηγύρι άρχισε (εδώ να δώσω και τα εύσημα στον Logue καθώς ολόκληρη τη δεύτερη ημέρα του festival στέκοταν όρθιος και παρακολούθησε όλες τις μπάντες μία προς μία!). Τα έπη διαδέχονται το ένα το άλλο και το stage diving έχει την τιμητική του. Στο "Master of Disguise" γίνεται το αδιαχώρητο. Κάποια μικρά φωνητικά προβλήματα του Logue δεν μείωσαν ούτε στο ελάχιστο την ηγετική εμφάνιση της μπάντας. Savage Grace ρεεεεεεε!!!!


Η πρώτη μέρα του festival είχε ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο. Μαζέψαμε τα κομμάτια μας και βουρ για ύπνο γιατί την επόμενη ημέρα είχε κι άλλο...


6 Μαρτίου 2010

Η δεύτερη μέρα του festival ήταν σαφώς δυνατότερη σε θέμα ονομάτων από την πρώτη οπότε είχα προετοιμαστεί κατάλληλα (είχα φάει ντε, για να μη χρειαστεί να βγω έξω καθόλου :P).

Raging Storm

Μια από τις ευχάριστες ειδήσεις που είχα ακούσει λίγες ημέρες πριν την έναρξη του festival ήταν η επανασύνδεση των Raging Storm. Ήμουν παρών στην πρώτη τους συναυλία πριν δέκα χρόνια και από την πρώτη στιγμή τους είχα λατρέψει. Να λοιπόν που θα τους ξαναέβλεπα ζωντανά. Ξεκίνησαν με το "Warrior" και επικράτησε πανικός από τον αρκετό κόσμο που μόνο και μόνο για αυτούς είχε έρθει νωρίς στο festival (μην ξεχνάμε ότι ήταν προγραμματισμένο να παίξουν την Παρασκευή και πολύς κόσμος ζήτησε να μεταφερθούν τη δεύτερη ημέρα για να μπορέσει να τους δει). Ακούστηκαν έπη όπως τα "Minotaur", "Ode to the Sword" και "Heavy Metal Faith". Οι Raging Storm έδωσαν ένα εξαιρετικό show... παίδες άντε να βγει και ο δεύτερος δίσκος να τα σπάσουμε όλα!


In Solitude

Σειρά είχαν οι Σουηδοί In Solitude. Όπως και με τους Mortician, δεν ήξερα πολλά πράγματα για αυτούς. Πριν καν ξεκινήσουν άρχισαν να μου κινούν το ενδιαφέρον. Αφού άναψαν κεριά δεξιά και αριστερά στη σκηνή, στάθηκαν σε μια στάση επίκλησης ενώ από τα ηχεία έπαιζε μια μελωδική εισαγωγή... και τότε ήρθε το χάος! Ο τραγουδιστής με μακιγιάζ στο πρόσωπο και τη λέξη "Hell" γραμμένη στο στήθος του έδωσε τον ορισμό της λέξης παράσταση. Κινήσεις αρρωστημένες, μυστικιστικές, δαιμονισμένες, κοφτές και απότομες και μια βαθιά φωνή (θύμιζε αρκετά Messiah Marcolin) έδωσαν άλλο τόνο στην όλη εμφάνιση. Η μουσική τους εξαιρετική και η απόδοσή τους τέλεια. Και να φανταστεί κανείς ότι είναι πιτσιρίκια. Ειλικρινά τέτοιον επαγγελματισμό δεν έχω δει ούτε από μεγάλες μπάντες του χώρου. Οι In Solitude σίγουρα αποτέλεσαν την πιο ευχάριστη έκπληξη ολόκληρου του διημέρου.


Dexter Ward

Οι Dexter Ward αποτελούν τη νέα μπάντα του Marco Concoreggi και του Μανώλη Καραζέρη (ex-Battleroar). Όταν έχεις και πίσω από τα drums των οδοστρωτήρα Άγγελο Τσουκαλά τότε δε μπορεί παρά να περιμένεις μια φοβερή εμφάνιση. Έτσι κι έγινε. Παρόλο που δεν εχουν αρκετά κομμάτια στο ενεργητικό τους, έδωσαν ένα φοβερό live. Στακάτο, ρυθμικό Us metal ξεχύνεται στο club και το κοινό ανταποδίδει. Στο αγαπημένο μου "Double Dragon" δεν μπόρεσα να δω τι γινόταν γιατί χτυπιόμουν σαν χταπόδι αλλά φαντάζομαι ότι το ίδιο θα συνέβαινε και μπροστά στη σκηνή. Ακούστηκε και μια διασκευή στο "Twilight Zone" των Iron Maiden,όπως και στο "Go It Alone" των Cirith Ungol, και οι Dexter Ward μας αποχαιρέτησαν. Το μέλλον τους ανήκει, περιμένω την πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία.


Atlantean Kodex

Άλλη μια αγαπημένη μου μπάντα, οι Atlantean Kodex με ενθουσίασαν με το επικό metal τους. Άψογη εμφάνιση γεμάτι κέφι και φρεσκαδούρα. Ο κόσμος ανταποκρίνεται με υψωμένες γροθιές και τραγουδώντας κάθε στίχο στα refrain των κομματιών. Η ίδια η μπάντα δείχνει να το διασκεδάζει απίστευτα. Οι Atlantean Kodex δίδαξαν πως πρέπει να παίζεται το ΑΛΗΘΙΝΟ epic metal.


Overdrive

Άλλη μια NWOBHM μπάντα, οι Overdrive, εμφανίστηκαν στο φετινό Up The Hammers. Δυστυχώς πολύς κόσμος έφυγε από τη σκηνή μετά την εμφάνιση των Atlantean Kodex αλλά οι Overdrive δεν πτοήθηκαν και έπαιξαν δυναμικά μπροστά στους λίγους πιστούς οπαδούς τους. Η ατραξιόν της βραδιάς ήταν η μασκώτ της μπάντας, ένας χοντρούλης παππούς με μια μάσκα που θύμιζε Jason από το Friday the 13th και οποίος έδωσε το δικό του show ξεσηκώνοντας το κοινό. Κάπου όμως το σταμάτησε γιατί έφαγε ένα απίστευτο πέσιμο από τη σκηνή, κοπάνησε κάτω ε, και μάλλον δεν τόλμησε να ξανακάνει κάτι παρόμοιο :P


Enforcer

Ακολούθησαν οι Σουηδοί Enforcer με το speedάτο metal τους. Το κοινό εκστασιασμένο σαν μια μάζα πηγαινοέρχονταν πάνω κάτω. Το club σείονταν, η μπάντα σε δαιμονισμένη φόρμα, το stage diving από οπαδούς (και από μέλη της μπάντας!) έδινε και έπαιρνε, πανικός, πόλεμος, ξύλο και πάλι ξύλο. Οι σκηνές πραγματικά απερίγραπτες και μοναδικές. Προσωπικά πάντως δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα και μάλλον μετά από κάποιο σημείο κουράστηκα αφού όλα τα κομμάτια τους μου φάνηκαν ίδια(παρέμβαση Μάνου:Eσύ δεν ξέρεις γιαυτό :P). Δεν έχει σημασία όμως τι λέω εγώ αφού ο κόσμος δείχνει να καταευχαριστήθηκε την εμφάνιση των Σουηδών. Άξιοι!


Slauter Xstroyes

Και τώρα φτάσαμε στα ωραία. Ποιος θα μου έλεγε ότι θα έβλεπα κάποτε ένα live των Slauter Xstroyes. Δεν θα το πίστευα ποτέ. Κι όμως το πίστεψα όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Winter Kill". Ζω το όνειρο! Τι μαγικές στιγμές ήταν αυτές; Έχω ανατριχιάσει ακούγοντας κομμάτια όπως τα "Battle Αxe", "The Stage", Mother, Motherfucker", "Metal's No Sin", "City Of Cirtel", "Black Rose And Thorns". Οι άνθρωποι ΑΠΛΑ δίδαξαν metal. Αλάνθαστο, μοναδικό, τεχνικό, στακάτο, πρωτότυπο, δυναμικό. Δεν έχω λόγια... έτσι απλά! Από τα βάθη της καρδιάς μου... Slauter Xstroyes ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!


Doomsword

Δεν μπορώ να κρύψω ότι η εμφάνιση των Doomsword ήταν η βασική αιτία για την παρουσία μου στο festival (όχι ότι διαφορετικά δεν θα πήγαινα αλλά λέμε τώρα). Άλλωστε η μαμά πατρίδα δε μου είχε επιτρέψει να τους δω στις προηγούμενες δύο εμφανίσεις τους στη χώρα μας. Στις 23:30 λοιπόν περίπου οι Doomsword βγήκαν στη σκηνή του An Club με τον Gianluca (Battle Ram) στην κιθάρα. Οι πρώτες νότες του In the Battlefield ακούστηκαν και ο Deathmaster εμφανίστηκε στη σκηνή κρατώντας το viking horn. Πανικός. Ο Deathmaster είναι η απόλυτη ηγετική viking φυσιογνωμία, τελεία και παύλα. Χέρια υψωμένα και εγώ μαζί με όλους του υπόλοιπους τρελαμένους οπαδούς να ουρλιάζω Odin guide my sword. Αρχικά ο ήχος της κιθάρας ήταν αρκετά χαμηλά, το ίδιο και η ένταση του μικροφώνου του Deathmaster αλλά αυτό δεν πτόησε κανέναν (η κατάσταση διορθώθηκε 1-2 κομμάτια μετά). Συνέχεια με το Days of High Adventure και ήδη έχω αρχίσει να έχω προβλήματα με τη φωνή μου. Τα έπη διαδέχονται το ένα το άλλο με εξαιρετική επιλογή κομματιών και από τα τέσσερα album της μπάντας. Ακούσαμε και ένα νέο κομμάτι (Wrath of Gods) από το επερχόμενο album το οποίο συνεχίζει την παράδοση του «Steel on my Axe… είναι γρήγορο! Ο κόσμος ανταποκρίνεται απίστευτα σε κάθε νότα, κάθε refrain κάθε ξεσηκωτική κίνηση του Deathmaster. Όνειρο! Προς το τέλος της εμφάνισης της μπάντας, στη σκηνή ανέβηκε ο Μανώλης Καραζέρης, πήρε την κιθάρα και μαζί με τους Doomsword έπαιξαν το Sacred Metal. Η φωνή μου δε βγαίνει άλλο… «by sacred metal are made our swords. Τελευταίο κομμάτι είναι το The Siege και οι Doomsword μας αποχαιρετούν… μέχρι την επόμενη φορά.
Το πλήρες setlist (ίσως ξεχνάω κάποιο κομμάτι, συγχωρήστε με) με τυχαία σειρά: "Heathen Assault", "Onward Into Battle", "The Youth Of Finn Mac Cool", "Wrath of Gods", "Woden's Reign", "Swords of Doom", "Sacred Metal", "Resound The Horn", "Days Of High Adventure", "In The Battlefield", "The Siege", "Warbringers", "Steel on my Axe", "For Those Who Died With Sword in Hand".


Επίλογος

Κάθε χρόνο το Up the Hammers γίνεται και καλύτερο. Γίνεται καλύτερο τόσο με τις προσπάθειες του Μανώλη Καραζέρη να φέρει ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ μπάντες με το μικρότερο δυνατό κόστος όσο και με τους οπαδούς που φαίνεται να το υποστηρίζουν. Αυτό αποδεικνύουν οι νέες "φάτσες" που είδα στο χώρο του festival όσο και οι παλιές τόσο των Ελλήνων όσο και τον ξένων που μας επισκέπτονται (και μας ΞΑΝΑεπισκέπτονται!). Special thanks λοιπόν όπως πάντα στον MVP του διημέρου Μανώλη Καραζέρη. Επικούς χαιρετισμούς σε φίλους και γνωστούς που συνήθως συναντώ μια φορά το χρόνο στο festival αυτό (ξέρουν ποιοι είναι αυτοί). Τέλος ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στα μέλη του Metal Holocaust και στους "πιστούς" ακροατές που γνώρισα επιτέλους από κοντά και έκαναv την εμπειρία του φετινού Up The Hammers ακόμη καλύτερη από όσο ήταν πριν: στο Mano, στη Sofia K., στον DrosstheBoss και στον Bannerakia.
Άντε και του χρόνου!

Live Report by Volrath